Części motocyklowe
Piaggio Ape 50

Zrodzony z ciężkiej historii

Piaggio Ape to niecodzienny pojazd, który wraz z pojawieniem się na rynku w 1948 roku zrewolucjonizował transport zmotoryzowany we Włoszech i stał się nieodłącznym elementem powojennego krajobrazu słonecznej Italii. Jednakże gdyby nie spustoszenie po II Wojnie Światowej , masowe ubóstwo i wysokie ceny oraz koszty eksploatacji pojazdów czterokołowych Ape z pewnością nigdy by się nie pojawił. Nie jest to bowiem konstrukcja idealna, ale za to tania i niecodziennie prosta. 

Początek Ape, to początek nowych Włoch

Pomysłodawcą Ape'a był Corradino D'Ascanio, włoski konstruktor samolotów i twórca legendarnej Vespy, który 2 lata po zakończeniu wojny zjawił się u Enrico Piaggio, syna założyciela ogromnego koncernu. Pomysł budowy pojazdu użytkowego dla przeciętnych obywateli i odtworzenie przedwojennego obrazu transportu w rodzimym kraju przypadł do gustu zarządowi Piaggio i niedługo po spotkaniu rozpoczęto budowę pierwszych prototypów. Na początku Ape (zwany najpierw VespaCar, a później TriVespa) był klasycznym skuterem Vespa z dwoma kołami z tyłu. Ramowa budowa tylnej części trójkołowca pozwalała na montaż solidnej i przestronnej skrzyni ładunkowej. Stosując się do nomenklatury świata samochodów, można stwierdzić, że Piaggio jako pierwsze stworzyło motocykl klasy Pick-Up. Pierwsza generacja modelu Ape kosztowała około 170 000 lirów, co było odpowiednikiem przeciętnych zarobków rocznych klasy robotniczej. Dzięki temu, Ape zyskał ogromną popularność i dla wielu stał się pierwszym krokiem na drodze do rozkręcenia własnego biznesu.

Przełomowy rok dla Ape'a

Osiem lat po premierze Piaggio wprowadziło do oferty zabudowany model Ape'a. Blaszana kabina, będąca, tak jak w przypadku dwukołowych Vesp, samonośnym elementem nadwozia, zapewniała większy komfort podróżowania i ochronę przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi, co sprawiło, że Ape od 1956 roku mógł być wykorzystywany jako pojazd całoroczny. Co więcej, w tym samym roku pojawiła się zabudowana skrzynia ładunkowa, co znalazło ogromne uznanie wśród dostawców wszelkiej maści ładunków. Na początku była dostępna jako jedna z opcji wykończenia tylnej części pojazdu, lecz kilka lat później weszła w skład wyposażenia seryjnego.

Mnogość wyboru

Piaggio Ape występuje w tylu różnych wersjach nadwoziowych i silnikowych, że wachlarz zastosowań pozwala go dopasować do każdego typu pracy. Przez dekady konstrukcja pojazdu użytkowego nie zmieniła się w znaczący sposób, aczkolwiek wiele lat temu producent wprowadził do oferty także wersje czterokołowe. Co ciekawe, Ape'a można obecnie nabyć również w klasycznych nadwoziach przypominających pojazdy produkowane kilkadziesiąt lat temu.

Skupiając się tylko na modelu wyposażonym w jednostkę o najmniejszej pojemności skokowej, przez ponad 70 lat obecności na rynku były dostępne następujące warianty:

P50 (1969). Był to pierwszy i zarazem najprostszy model Ape z silnikiem o pojemności 49 cm³ wyposażony w otwartą skrzynię ładunkową. Niewielka masa własna (w porównaniu do innych modeli) połączona z silnikiem dwusuwowym zapewniała duży moment obrotowy oraz zadowalające spalanie, które według ówczesnych zapowiedzi producenta wynosiło zaledwie jeden litr benzyny na 33 kilometry.

TM P50 (1969). Niedługo po podstawowym modelu P50 wszedł na rynek wariant TM. Zabudowa tylnej części nadwozia typu furgon zapewniała doskonałe warunki przewozowe. Wraz z modelem podstawowym był produkowany prawie do końca lat 80'. 

Pianale (1994-1999). Po ponad 5 letniej przerwie Piaggio postanowiło wskrzesić model Ape 50. Pianale było podstawowym wariantem nadwoziowym, na którym bazowały bardziej rozbudowane wersje Cross i Web.

Web (1994-1999). Przez dość kontrowersyjny wygląd przez wielu uważany za najdziwniejszy produkt w historii Piaggio. Dla obniżenia kosztów produkcji i masy własnej Web został pozbawiony drzwi bocznych oraz skrzyni ładunkowej, na których miejscu pojawiło się masywne orurowanie, zapewniające m.in. potężny zderzak w przedniej części pojazdu. 

Cross (1994-1999). Wersja bardzo zbliżona do produkowanego jednocześnie wariantu Web. Posiadała część wysokiego orurowania przestrzeni użytkowej, aczkolwiek została wyposażona w boczne drzwi i blaszaną skrzynię ładunkową.

Van (1996- obecnie). Niedługo po wprowadzeniu modelu Pianale i jego wersji pochodnych pojawił się wariant zbliżony do TM P50 produkowanego pod koniec lat 60'. W pełni zabudowana skrzynia załadunkowa na tyle spodobała się użytkownikom z całego świata, że produkowana jest w niezmiennej formie do dziś.

Cross Country (2000- obecnie). W drugiej generacji modelu Cross ograniczono się do przeprowadzenia drobnego facelifting'u, który miał nadać nadwoziu bardziej dynamicznego charakteru. Patrząc na pojazd w nowej odsłonie nie można oprzeć się wrażeniu, że "sportowe" linie na tym nadwoziu są jedynie dostrzec tylko projektanci Piaggio. 

Jeśli komuś wydaje się, że wariacje modelu "50" wykraczają poza wszelkie ramy, to po poznaniu historii wersji z jednostkami napędowymi o większej pojemności skokowej będzie mocno zdziwiony. Nadwozi było wiele, od ciężarówek, przez rasowe maszyny typu buggy, aż po spektakularny model Pentarò będący... ciągnikiem siodłowym pod ponad 5 metrową naczepę. Ape 50 to również najnudniejszy model pod względem silnika, bowiem zasila go konwencjonalna benzyna. Większe Ape'y dostępne są z napędem diesla i elektrycznym, a także z instalacjami gazowymi LPG i CNG. Jak widać Piaggio oferuje kompleksową gamę nadwozi i jednostek dopasowanych tak, aby w danym regionie sprawdziły się jak najlepiej.

Ape w dzisiejszych czasach

Zapewne większość osób będzie zdziwiona, że w XXI wieku tak mały silnik spalinowy może napędzać tak masywny pojazd. Normy emisji spalin to w świecie motoryzacji najważniejszy temat ostatniej dekady, zaś powojenny kryzys państw europejskich już dawno odszedł w zapomnienie. Aż tak duże oszczędności w tego typu pojazdach nie mają dla użytkowników większego znaczenia, przeciwnie do osiągów jednostki o pojemności zaledwie 49 cm³, które dla większości i tak są zbyt małe do sprawnego poruszania się po mieście. Wrażenie sprzeczności jest w pełni uzasadnione, bo jak dwusuwowy silnik o mocy 2,5 KM ma się sprawdzić w maszynie o masie własnej około 220 kilogramów i ładowności tak dużej, że DMC przekracza pół tony? Cały sekret leży w dużym momencie obrotowym, który zapewnia Ape'owi dobre przyspieszenie oraz prędkość maksymalną na oszałamiającym poziomie 38 km/h. Takie osiągi wystarczą, aby "wepchnąć" go pod każde wzniesienie. Pewnie, większość motocyklistów tylko parsknie śmiechem na taką specyfikację, aczkolwiek nie można zapomnieć że ta "50-tka" to koń pociągowy, a nie wyścigowy.

Ucieczka na Wschód

W 2013 roku szef Piaggio poinformował że całość produkcji komponentów do modeli Ape zostanie przeniesiona z siedziby koncernu w Pontedera we Włoszech do miasta Pune w Indiach. Na długo przed tym obwieszeniem wytarzano je tam na podstawie licencji, ze szczególnym upodobaniem do wersji nastawionych na masowy przewóz osób, czyli legendarnych Tuk-Tuk'ów. Ostatnie lata pokazały, że jakość sprzedawanych pojazdów na rynek europejski nie pogorszyła się, a bezpieczeństwo, wygoda i trwałość konstrukcji nadal stoją na wysokim poziomie.