Części motocyklowe
Piaggio Hexagon 125

Początki nowej ery

Model Hexagon powstał w czasach, gdy określenie "maxiskuter" dopiero nabierało znaczenia i powoli kształtował się obraz dzisiejszych jednośladów z tego segmentu. Gdy w 1994 roku w ofercie włoskiego producenta pojawiły się pierwsze skutery z ponadczasowej rodziny, było wiadome, że w gamie produktów Piaggio szykuje się mała rewolucja. Jako pierwsze otrzymały nowoczesną stylistykę oraz jednostki dwusuwowe z automatyczną przekładnią bezstopniową CVT o pojemności większej, niż 49 cm³. W natłoku klasycznych Vesp stały się miłą odskocznią od rutyny, zyskując dla koncernu z Pontedery nową rzeszę klientów o nieco bardziej współczesnym podejściu do design'u.

Łakomy krążownik

Mniejszy model został wyposażony w chłodzony cieczą silnik o pojemności 124 cm³, generujący moc 14 KM i 12 Nm momentu obrotowego. W pojeździe o tak wysokiej masie własnej (136 kilogramów) wysilona jednostka była wystarczająca, aby zapewnić dobre przyspieszenie oraz prędkość maksymalną 100 km/h. Dzięki zasilaniu klasycznym gaźnikiem renomowanej marki Mikuni coroczny serwis nie przerastał początkujących użytkowników, lecz nie zapewniał zbyt niskiego spalania. W cyklu mieszanym przy "ciężkim nadgarstku" wynosiło ono prawie 5 l na 100 kilometrów, co przy zbiorniku paliwa o pojemności 9,4 litra zapewniało zadowalający zasięg niespełna 200 kilometrów na jednym tankowaniu. 

Jednak zasięg nie był tym największym atutem Hexagon'a, który zachęcał do podróżowania na dalekich dystansach. Pojemny schowek ukryty w tylnej części nadwozia mieszczący dwa kaski typu Jet, obszerna kanapa z oparciami dla kierowcy i pasażera, przestronne podesty oraz szyba ochronna o średniej wysokości, która wraz z szerokimi owiewkami zabezpieczała podróżujących przed uporczywym deszczem i naporem wiatru, to powody dla których warto wybrać się w dłuższą trasę. Również "twardo" zestrojone zawieszenie oraz efektywny, tarczowo-bębnowy układ hamulcowy zapewniały pewne prowadzenie i bezpieczeństwo jazdy niezależnie od obranego celu. Jedyną przeszkodą przy swobodnym wyborze trasy były niewielkie koła o rozmiarze 10 cali, które bez problemu wpadały w nawet najmniejsze ubytki nawierzchni i przyczyniały się do pogorszenia stabilności przy większych prędkościach.

Co raz lepszy 

Znając największe wady Hexagon'a producent co raz wprowadzał modyfikacje, które przez 9 lat sprzedaży objęły niemal każdy element konstrukcji. Oto najważniejsze z nich:

1998 (wersja LX). Pierwsze kroki na drodze do lepszej stabilności, to przede wszystkim zwiększenie średnicy felg do 11 cali. Przy okazji Hexagon przeszedł drobne zmiany stylistyczne, obejmujące nowy reflektor halogenowy z dwoma żarówkami oraz owiewkę kierownicy z osłonami rąk. Pojawiło się także kilka dodatków które umiliły eksploatację, jak np. gniazdo 12 V w schowku

pod kanapą, pokrowiec na siedzisko czy cyfrowy zegarek na desce rozdzielczej. Konstruktorzy wprowadzili również powiększony zbiornik paliwa o pojemności 10,7 litra oraz większą tarczę hamulcową.

1999. Podążając za najnowszymi trendami w ekologii jazdy oraz co raz bardziej restrykcyjnymi normami emisji spalin w gamie pojawił się Hexagon z napędem czterosuwowym. Prosty, dwuzaworowy silnik generował mniejsze osiągi (10 KM i 9 Nm), ale w stosunku do wersji dwusuwowej zmniejszył spalanie paliwa o prawie 1,5 litra na 100 kilometrów. Mniej wysilona jednostka przy większej masie własnej pojazdu (145 kilogramów) przyczyniła się również do pogorszenia osiągów, przez co prędkość maksymalna zmniejszyła się do 90 km/h.

2000 (wersja Super Hexagon). Wersja czterosuwowa otrzymała kompletnie przebudowany silnik z gamy LEADER, cechujący się przede wszystkim czterozaworową głowicą i większą mocą maksymalną (15 KM). Pojawił się również hydrauliczny hamulec tarczowy na tylnej osi, a masa własna skutera wzrosła do oszałamiających 160 kilogramów. Mimo lepszych osiągów, Super Hexagon i tak był mniej dynamiczny od pierwszo generacyjnej wersji dwusuwowej. 

2001 (wersja GTX) Na dwa lata przed końcem produkcji zaprezentowano zupełnie przebudowaną wersję Hexagona. Największe zmiany przeprowadzono w konstrukcji nośnej pojazdu, gruntownie zmodernizowano ramę oraz zwiększono długość nadwozia. Usunięto również jeden ze znaków rozpoznawczych wyrobów Piaggio, bowiem w miejscu klasycznego, jednostronnego wahacza przedniego koła pojawił się konwencjonalny widelec teleskopowy, który umożliwił zastosowanie przedniego koła w rozmiarze 12 cali, które wraz z "twardym" zestrojeniem widelca zaprocentowało lepszą stabilnością przy dużych prędkościach. Przy okazji nowe felgi obuto w opony marki Haidenau. Wraz z drobnym facelifting'iem pojawiła sie nowa deska rozdzielcza z ciekłokrystalicznym wyświetlaczem. 

Dla podróżników i elegantów

Piaggio Hexagon 125 to niebywale ciekawa propozycja dla osób ceniących sobie wygodę i elegancję przemieszczania się. Zarówno podczas pokonywania setek kilometrów jak i krótkich przejazdów do pracy zapewni bezpieczeństwo i komfort zbliżony do dzisiejszych "maxiskuterów". Ponadto zagwarantuje dynamiczne doznania w wersji dwusuwowej oraz wysoką kulturę pracy i ekonomiczne spalanie w wersjach czterosuwowych.