Części motocyklowe
Yamaha TDM 900

Na początku lat 90' Yamaha zaprezentowała innowacyjny typ motocykla o wszechstronnym zastosowaniu, który stworzył nowy segment jednośladów. Model łączył w sobie najlepsze cechy maszyn klasy enduro, turystycznych i sportowych. Pojazd o nazwie TDM 850, bo o nim mowa, charakteryzował się skokiem zawieszeń z popularnych terenówek klasy średniej, obszerną owiewką i komfortową kanapą znaną z turystycznych długodystansowców oraz ramą typu Deltabox i precyzyjnym układem hamulcowym wyjętymi z topowego SuperSporta producenta.

Mimo powszechnej opinii (że jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego) Yamaha stworzyła motocykl na każdą okazję, który bez problemu sprosta większości zachcianek użytkowników. Co więcej kupując jeden produkt, potencjalni nabywcy teoretycznie dostawali w cenie właściwości pojazdów z trzech odrębnych światów. Po zdobyciu dużej popularności na rynku i wyrobieniu sobie ugruntowanej pozycji wśród motocyklistów nadszedł czas na nowy, większy model. Tak narodziła się Yamaha TDM 900, nowocześniejsza i pozbawiona głównych wad poprzednika.

Zmodernizowana maszyna z segmentu "Triple Sport" posiadała jednostkę napędową o pojemności 897 cm ³, generującą moc 86 KM i maksymalny moment obrotowy 89 Nm. Chłodzony cieczą, dwucylindrowy, rzędowy czterosuw posiadał pięć zaworów w każdej głowicy, których pracą sterował podwójny wałek rozrządu. Dopracowana jednostka o niskiej masie i stosunkowo dużej mocy pozwalała na osiągnięcie prędkości maksymalnej 210 km/h, z czego pierwszą "setkę" już po upływie 3,7 sekundy. W porównaniu do pierwotnej wersji rolę układu zasilania pełnił elektroniczny system wtrysku paliwa, a nie jak przedtem klasyczne gaźniki. Ponadto pojawił się układ wydechowy z wielozadaniowym katalizatorem i systemem dopalania spalin dostosowującym go do normy emisji Euro 3, skrzynia biegów zyskała szóste przełożenie, a układ hamulcowy pochodził z wyczynowego modelu YZF-R1. Na przedniej osi zainstalowano dwie ogromne tarcze o średnicy 300 mm i cztero tłoczkowe zaciski, zaś z tyły mniejszą, 245 mm tarczę z jedno tłoczkowym zaciskiem pływającym. Taki zestaw gwarantował najlepszą skuteczność w swojej klasie. Dzięki ramie, wahaczowi i ażurowym obręczom kół z lekkich stopów aluminium, mimo większej pojemności silnika i bardziej skomplikowanej konstrukcji udało się zmniejszyć masę własną o ponad 15 kilogramów. Takie połączenie było gwarantem sukcesu. Pojemny, 20 litrowy zbiornik paliwa połączony z niewygórowanym spalaniem na poziomie 4,5 l/100 kilometrów, ponad przeciętna ochrona przed pędem powietrza i niepogodą, dobre właściwości trakcyjne i niska masa dodatkowo przyczyniły się do pozytywnego odbioru motocykla.

Tym modelem Yamaha wpłynęła na nieznane wody, więc nie mogło obyć się bez pewnych niedociągnięć i wad konstrukcyjnych. Wysoko umieszczona kanapa stawiała zbyt duże wyzwanie przed mniej rosłymi jeźdźcami, przednie zawieszenie było zestrojone zbyt "miękko", a brak centralnej podnóżki i skomplikowana budowa utrudniały serwisowanie i nieprzewidywane naprawy w podróży. Także jednostka czuła na gwałtowną zmianę prędkości obrotowej i niecodziennie wysoka cena nowych egzemplarzy wpływała niekorzystnie na image wielozadaniowej serii Japończyków. Na szczęście główne bolączki TDM 900 zniknęły w 2005 roku wraz z pojawieniem się drugiej generacji, która nie była modernizowana aż do czasu zakończenia produkcji.

TDM 900 to bez wątpienia udana seria motocykli, która przez kilkanaście lat obecności na rynku nie doczekała się znaczących konkurentów. Ergonomiczna pozycja za kierownicą, niemal "hermetyczne" odizolowanie od otaczających warunków pogodowych, rozbudowana deska rozdzielcza przekazująca mnogość informacji i prawie ćwierć tony ładowności to idealna recepta na bezkompromisowego kompana dalekich wojaży.