Części do Motocykli Aprilia

AF1 to małolitrażowy motocykl sportowy zaprojektowany przez markę Aprilia w 1985 roku. Gdy rok później trafił do produkcji imponował mocą 27 KM (wersja z silnikiem o pojemności 125 cm ³) oraz prędkością maksymalną na poziomie 160 km/h. Bliźniaczy model 50 zdobył aprobatę wśród najmłodszych, jednakże użyty silnik Minarelli generował przeciętne osiągi, przez co nie wywarł w dniu premiery aż takiego wrażenia. Nie oznacza to jednak że włoscy producenci mogli spać spokojnie. Z rok na rok ulepszali swoje maszyny, gruntownie przebudowując silniki i redukując masę odpierali atak konkurencji. Cagiva C, Gilera SP, Yamaha TZR oraz Honda NSR nieprzerwanie próbowały zepchnąć Aprilie na boczny tor. Jednak dzięki stale rosnącej mocy, nowoczesnym jak na tamte lata rozwiązaniom technicznym i ponad czasowym dizajnie AF1 ze starcia wyszła obronną ręką, do dziś ciesząc się sporą popularnością na rynku wtórnym. Aprilia AF1 125 została wyposażona w niezawodne silniki firmy Rotax. Chłodzone cieczą dwusuwowe jednostki napędowe zasilane gaźnikiem Dell’ Orto zostały sprzężone z inteligentnym dozownikiem oleju. Znajdziemy w niej również hydrauliczne zawieszenie, wydajny układ hamulcowy z tarczą na każdej osi oraz dzieloną kanapę z podniesionym miejscem dla pasażera, co jak na tamte czasy było innowacyjnym rozwiązaniem. Kolejnym atutem AF1 jest stylistyka, łącząca piękny wygląd ze zwiększającą osiągi aerodynamiką. 17 calowa ażurowa felga obłędnie prezentuję się na jednostronnym wahaczu, a dzięki umieszczeniu tylnego hamulca za obręczą czas wymiany opony został skrócony do minimum. Warto również zwrócić uwagę na malowanie. Dla pasjonatów wyścigów motocyklowych zostały stworzone wersje Sintensi Replica oraz Sport Pro (które nawiązywały do wygranych w zawodach Grand Prix) , zaś dla motocyklistów którzy nie chcieli jeździć z reklamami sponsorów torowych zawodników powstała seria Futura. AF1 w czasach swojej świetności pozwolił amatorom zasmakować sportowych wrażeń na miarę torowej jazdy. Donośny ryk wysilonej dwusuwowej jednostki i jej specyficzny zapach zapewne na długo pozostaną w pamięci młodocianych motocyklistów z przełomu lat 80 i 90.

Aprlia Classic to małolitrażowy chopper dostępny w ofercie włoskiego producenta od 1990 do 1998 roku, zrodzony w wyniku ewolucji modelu Red Rose. Za wyjątkiem jednej niedoskonałości, gwarantuje wszystko czego oczekują początkujący motocykliści z prawem jazdy kat. A1, pragnący zasmakować nieskrępowanej jazdy na dalekich dystansach. Nie znajdziemy w nim nowoczesnych rozwiązań konstrukcyjnych, podzespołów z lekkich stopów czy ekonomicznej jednostki. Jednak nie to jest w nim ważne, obdarowuje on bowiem jeźdźca czystą radością z pokonywania kolejnych kilometrów. Już krótkie spojrzenie na włoską maszynę przynosi pierwsze wyrazy uznania . W oczy rzucają się przede wszystkim chromowane elementy, obszerna skórzana kanapa oraz klasyczne szprychowe koła, dające obraz pełnoprawnego choppera. Aby wrażenia z jazdy nie odstawały od wyglądu producenci wyposażyli motocykl w wysoko wyprofilowaną kierownicę oraz wysunięte daleko do przodu podnóżki. Gdy skończymy podziwiać nienaganną linię nadwozia czas by odpalić silnik. I tu pojawia się pierwsze, a zarazem ostatnie, wielkie "ale" tego pojazdu. Jedyne czego brakuje Aprili aby oddać ducha amerykańskich krążowników to basowy gang silnika. Dwusuwowy singiel wydobywa z siebie typowy dźwięk, niestety podczas jazdy problem się potęguje . Charakterystyka jednostki wymusza wkręcanie na wysokie obroty, całej sytuacji nie ratuje nawet ogromny chromowany wydech. Jednakże, mimo pewnych wad, Aprilia daje dużo powodów do radości. Serce maszyny zasilane jest przez gaźnik marki Dell' Orto, skrzynia biegów o sześciu przełożeniach pracuje bez zarzutu, a dzięki maksymalnej mocy 15 KM na trasie motocykl bez zadyszki utrzymuje stałą prędkość 90 km/h. Czyni to więc Classica idealną maszyną do odbywania pierwszych dalszych podróży. Po wyposażeniu Włocha w akcesoryjne oparcie dla pasażera, wysoką szybę oraz boczne sakwy śmiało można ruszać na podbój Europy. (Uwaga dla zainteresowanych zakupem! Na rynku europejskim nowa generacja dostępna jest jedynie w stłumionej wersji, choć w Stanach Zjednoczonych spotyka się seryjne Classic-i o mocy ponad 30 KM, sprzedawane głównie pod starą nazwą. Podczas zakup warto zwrócić uwagę na dokumenty, ponieważ w Polsce wiele egzemplarzy pochodzi właśnie z USA).

Mojito to seria klasycznych skuterów produkowanych przez włoski koncern Aprilia od 2000 roku. Jednoślady w dużym stopniu nawiązują stylistyką do starszej Hondy Joker, której sprzedaż zakończyła się w 1999 roku. Aprilia łączy w sobie klasyczną linię i customowe dodatki, czyniące zeń piękny pojazd w stylu vintage. Olśniewający blask chromowanych dodatków i kierownicy, oldschoolowy przedni reflektor oraz wydłużona linia nadwozia zwężająca się ku tyłowi wyróżniają ją z tłumu nowoczesnych miejskich maszyn. Szerokie stery i obszerna kanapa dają duże poczucie komfortu, kierowca ma także ogrom miejsca na nogi. Po wyposażeniu skutera w wysoką szybę i kufer centralny śmiało można się pokusić o wyruszenie w dłuższą trasę, szczególnie w przypadku wersji 125 i 150. Elastyczny czterosuwowy silnik sprawnie rozpędza 115 kilogramowego kanapowca toczącego się na 10 calowych kołach. Dzięki prostej konstrukcji Mojito (sprzedawana również pod nazwą Habana) oraz oszczędnemu czterosuwowemu sercu należy do tanich zarówno w zakupie, jak i eksploatacji. Chłodzona powietrzem jednostka napędowa z pojedynczym wałkiem rozrządu zasilana jest przez gaźnik, co znacząco obniżyło koszty produkcji. Moc 10 KM ( w modelu o pojemności 125 cm ³) sprawnie radzi sobie podczas miejskiej jazdy, a na długiej prostej rozpędzi Aprilie do około 100 km/h. W 2006 roku model Mojito doczekał się drobnego face liftingu. Wersja Custom, bo taki przydomek otrzymała druga generacja, posiada chromowane nakładki na przednim błotniku i tylnej części nadwozia oraz błyszczące relingi dookoła siodła. Nowa seria to także nowe malowania. Na szczególną uwagę zasługuje wersja w błękitno-białym lakierze, której urok dodatkowo podkreśla siodło obszyte beżowym, skóropodobnym materiałem. Aprilia Mojito (Habana) to idealny wybór dla indywidualistów oraz pasjonatów klasyki w nowoczesnym wydaniu. Przykuwa spojrzenia przechodniów oraz wyróżnia się w tłumie identycznych skuterów z dalekiej Azji. Jest także ciekawą alternatywą dla customowych wyjadaczy, którzy w drodze do pracy nie chcieliby stracić zawadiackiego zacięcia.

Pegaso to szosowo-turystyczny motocykl produkowany przez włoski koncern Aprilia od 1992 do 2009 roku. Został stworzony do szybkiego połykania kilometrów na asfalcie, elastyczna jednostka o niedużej mocy świetnie sprawdzi się w rękach początkujących motocyklistów, a dzięki nisko umieszczonej kanapie i niskiej wadze jest idealnym wyborem dla niższych jeźdźców oraz kobiet. Najnowsze Pegaso wyposażone w zawieszenie o zadowalającym skoku nie przestraszy się lekkiego terenu, choć seryjnie zamontowane opony o szosowym profilu oraz niewielkie koła ograniczają zabawę jedynie do szutrowych szlaków. Doskonały układ hamulcowy marki Brembo, niezawodny silnik Yamahy z modeli MT-03 i XT660X oraz sprawdzony system wtrysku paliwa czynią z Aprilli idealnego kompana na długie wakacje. Również najmłodsi dzięki wersji z silnikiem o pojemności 50 cm ³ będą mogli zasmakować wojaży w najlepszym wydaniu, tym bardziej że w tym segmencie Włoch ma niewielu rywali. Inaczej ma się sytuacja największego Pegaso, który nieustanie konkuruje między innymi z Yamahą Tenere 660, BMW F 650 oraz Hondą Transalp. "125-tka" to natomiast żwawy funbike z przednim zawieszeniem upside-down, gaźnikiem Dell'Orto oraz bezkompromisowym układem hamulcowym marki Brembo. Największy model "650" przez lata produkcji doczekał się kilku wcieleń. Pierwsza generacja produkowana do 1996 roku była rasowym enduro z seryjną aluminiową płytą chroniącą silnik, druga mocno stłumiła swoje terenowe atuty zmieniając się w czysto asfaltowego turystyka o podwyższonej szybie i zwiększonym zbiorniku paliwa. Modele Strada, Factory oraz Trial to zaś połączenie cech motocykla supermoto z funbike-m. Jednakże niezależnie od wersji Pegaso dawało to co najważniejsze, czyli radość z jazdy. Nieskrępowana pozycja za kierownicą, wygodna kanapa, dynamiczne silniki austriackiego  Rotaxa, wyśmienita mobilność oraz bezawaryjność zapewniły Aprili wysoką pozycję w motocyklowym świecie. O uznaniu świadczy także obecność w szeregach służb mundurowych Europy Zachodniej, ze szczególną popularnością wśród włoskiej policji.

Aprilia Rally to kolejny niecodzienny sprzęt włoskiego producenta. Sprzedaż trwała od 1994 do 2004 roku, lecz już dwa lata po rozpoczęciu produkcji w modelu zaszły gruntowne zmiany. Patrząc na model Rally natychmiast rzuca się w oczy jego terenowe zacięcie, bowiem nazwa nie jest jedynie chwytem specjalistów z działu marketingu. Jak na skuter, Aprilia posiada pokaźny prześwit oraz mało szosowe ogumienie. Maszyna toczy się na 10 calowych felgach obutych w mięsiste opony o wysokim profilu, zaś przednie koło umieszczone jest pod wysoko zamontowanym błotnikiem. Zależnie od roku produkcji oraz kraju sprzedaży, Rally wyposażony został w jednostkę napędową chłodzoną cieczą lub powietrzem. Szczególnie ta pierwsza wersja zasługuje na uwagę, ponieważ jest to ten sam silnik co w japońskiej Yamasze Aerox. Legendarny produkt Minarelli cechuje się wydajnością oraz długowiecznością, dzięki dużej ofercie podzespołów tuningowych zarówno moc maksymalna, jak i moment obrotowy może wzrosnąć wprost proporcjonalnie do spadku zasobności portfela. Włoch łączy w sobie zatem to co najlepsze, czyli niezniszczalną konstrukcję oraz ponadczasowy, włoski dizajn w niespotykanym wydaniu. Użytkownicy chwalą skuter za komfort jazdy, mimo niewielkich gabarytów każda część ciała znajduję wystarczająco dużo miejsca. Dobrą opinię ma także tarczowo/bębnowy układ hamulcowy oraz zawieszenie. Do najczęściej wymienianych wad zalicza się duży apetyt na paliwo, choć 6 litrowy zbiornik pozawala na przejechanie prawie 150 kilometrów. W 1996 roku włoscy producenci wsłuchali się w głos ludu, czego efektem był facelifting przedniej części nadwozia oraz zwiększony rozmiar obręczy kół. Aprilia przez 10 lat sprzedaży nie mogła narzekać na popularność modelu, głównie za sprawą młodych motocyklistów, którzy nie chcieli trzymać się wyłącznie utartych szlaków. Oczywiście głównym przeznaczeniem pozostanie zapewne codzienny dojazd do szkoły lub pracy, lecz nic nie stoi na przeszkodzie, aby wraz z nadejściem weekendu udać się na leśną przejażdżkę.

Aprilia RS to seria małolitrażowych motocykli sportowych wyposażonych w wyżyłowane silniki dwusuwowe, zawstydzające generowanymi osiągami niejeden współczesny jednoślad klasy "600". Połączenie niskiej masy z dużą mocą i dopracowanym osprzętem ze świata wyścigów stworzyło gamę pojazdów do torowych szaleństw. Dzięki homologacji każdy posiadacz Aprili mógł przenieść ekstremalne wrażenia również na drogi publiczne. Na największą uwagę zasługuje najwyższy model wśród rodziny RS. Przy produkcji RS250 wykorzystano wiedzę zdobytą podczas wieloletniej obecności w świecie wyścigów MotoGP. Sam pojazd nawiązuje do wyczynowej wersji RSW250 Grand Prix, której dosiadały takie sławy jak Valentino Rossi, Max Biaggi i Loris Capirossi. Motocykl został wprowadzony do oficjalnej sprzedaży aby uczcić wygraną Włochów w klasie GP 250 w sezonie 93'. Rama i wahacz z lekkich stopów aluminium i magnezu, tarczowy układ hamulcowy marki Brembo, mocarna dwusuwowa jednostka napędowa z Suzuki o mocy 72 KM, regulowane zawieszenia ( przód od firmy Showa i tylne Sachs) w połowie lat 90' były niecodziennym zestawieniem. Co więcej jednoślad został wyposażony w rozbudowany laptimer zapamiętujący najróżniejsze dane z 40 okrążeń, co dodatkowo podkreśla jego wyścigowe korzenie. Mniejsze modele o pojemności 125 i 50 cm ³ również dawały masę frajdy. Najmniejsza RS-ka wyposażona w chłodzony cieczą silnik Minarelli generowała wystarczającą moc, aby bez zadyszki przekroczyć prędkość 100 km/h. W "125" natomiast umieszczono mocny silnik austriackiej marki Rotax, przez co producenci takich modeli jak Cagiva Mito i Yamaha TZR 125 nie mogli liczyć na spokojny sen. Seria RS odznaczała się pieczołowicie dopracowaną konstrukcją. Dzięki innowacyjnej powłoce tulei cylindrowej "Nicasil" tarcie zostało zmniejszone do minimum, a gaźniki Dell'Orto o płaskich gardzielach gwarantowały zasilanie dopasowane do wyczynowej charakterystyki silnika. W późniejszych wersjach rama, wahacz oraz felgi zostały odlane z lekkiego aluminium, co uczyniło RS 125 liderem w klasie 125 pod względem masy własnej. Mimo, że obecne przepisy uniemożliwiają nastolatkom prowadzenia żadnej z dawnych RS-ek, to współczesne wersje produkowane do 2010 roku idealnie sprawdzą się w rękach młodzieży. Nie dysponują one co prawda tak narwanymi dwusuwowymi sercami, jednakże mocy czterosuwowych silników jest więcej niż potrzeba do dobrej zabawy, a to daje szerokie pole do popisu podczas stawiania pierwszych kroków na torze.

RX to seria małolitrażowych motocykli klasy enduro produkowanych przez włoski koncern Aprilia. W 1985 roku zaprezentowano model 125, a po czterech latach sprzedaży gamę lekkich terenówek poszerzyła wersja o pojemności 50 cm ³. Jednoślady cechują się zdolnościami terenowymi zbliżonymi do specyfikacji maszyn ze świata motocrossu, są jednakże dopuszczone do ruchu drogowego. Poprzez redukcję homologacyjnego osprzętu (ograniczonego do lusterek, mocowania tablicy rejestracyjnej oraz oświetlenia) zachowano niską masę własną motocykla, co pozwoliło na utrzymanie nienagannej sprawności poza utartymi szlakami. Również w kwestii obejścia z właścicielami wiele nie różnią się od torowych konstrukcji. Dla wygody użytkowników zamontowano jedynie elektryczny rozrusznik silnika oraz zbiornik paliwa z rezerwą, które podnoszą komfort jazdy do minimalnego poziomu. Wersje z jednostką napędową o pojemności 125 cm ³ bez cienia wątpliwości można określić mianem wytrwałego pogromcy najbardziej niewdzięcznego terenu. Maszyna wyposażona w dwusuwowy silnik austriackiego Rotaxa odnosiła sukcesy w najcięższych wyścigach światowej klasy. Startowała m.in. w marokańskim Tuareg Rally, gdzie na przestrzeni ponad dwóch tysięcy kilometrów była skazana na dziewicze piaski największej gorącej pustyni na świecie- Sahary. Kolejne pozycje w portfolio RX to także wygrane godne podziwu. Znajdziemy w nim zwycięstwo w Six Day of Enduro France w 1991 roku, czyli w sześciodniowym teście zmagań w zróżnicowanym terenie zarezerwowanym jedynie dla najtwardszych zawodników i bezkompromisowych maszyn. Dzięki sprawdzonej konstrukcji Aprilia zdobyła szerokie grono fanów. Niezawodna jednostka Rotaxa sprzężona ze skrzynią biegów o sześciu przełożeniach, tylne zawieszenie typu Monoshock z regulacją napięcia wstępnego sprężyny, przedni widelec teleskopowy o skoku 250 mm, idealne rozłożenie mas oraz duże koła (21 i 18 cali) dają idealną maszynę do szaleństw, która zadowoli nie tylko amatorów. Niestety w 2013 roku zakończono produkcje modelu 125. Wielkie zasługi w rajdach oraz rzesze miłośników nie wystarczyły, aby przeciwstawić się rygorystycznej normie spalin Euro 3. Na targach EICMA zaprezentowano następcę legendy- nowoczesny model RXV. Wersja z silnikiem o pojemności 50 cm ³ to z kolei propozycja dla początkujących motocyklistów, którzy chcieliby pozostawić pierwszy ślad wśród wertepów. Młodsza siostra nie odnosiła co prawda sukcesów w zawodach, została bowiem stworzona do amatorskiej jazdy dla najmłodszych. Nie oznacza to jednak że czegoś jej brakuje. Na wyposażeniu znajdziemy zawieszenie typu upside-down o dużym skoku, tarczowy układ hamulcowy, podzespoły ramy wykonane z lekkich stopów aluminium oraz żwawą jednostkę napędową ze stajni Minarelli lub Piaggo (w zależności od roku produkcji). Ponadto, dzięki zmianom w przepisach w 1995 roku, motorower został wyposażony w skrzynię biegów o pięciu przełożeniach. Przedtem regulacje prawne ograniczały konstruktorów jedynie do 3 biegów, co uniemożliwiało Włochom rozwinięcie skrzydeł. Ta zmiana znacząco poprawiła osiągi narwanego singla. RX to bez wątpienia seria udanych motocykli enduro, której pozycję potwierdzają zarówno opinie użytkowników, jak i uczestnictwo oraz wygrane w morderczych rajdach w najmniej sprzyjających miejscach naszego globu.

Seria Scarabeo to gama kultowych skuterów wyprodukowanych przez koncern Aprilia. Ich stylistyka łączy w sobie najlepsze wzorce włoskiej szkoły dizajnu z nowoczesną linią nadwozia, nie zabraknie w niej również współczesnych rozwiązań konstrukcyjnych i systemów zwiększających komfort i bezpieczeństwo jazdy. To co przede wszystkim wyróżnia "Skarabeusza" na tle konkurencji, to duże 16 calowe obręcze kół. Dzięki nim żadna przeszkoda napotkana w mieście nie jest dla kierowcy uporczywym wyzwaniem. Jednoślad świetnie radzi sobie podczas pokonywania krawężników czy torowisk, jedynie przez bardzo wąskie opony lubi zadomawiać się w koleinach. Ogumienie o niewielkiej szerokości wpływa także korzystnie na spalanie, co dodatkowo obniża i tak niewygórowane koszty eksploatacji. Producenci z Aprili pomyśleli także o turystycznych aspektach maksi skuterów. Zawieszenie jest komfortowo zestrojone, jeździec za kierownicą przyjmuje niemal podręcznikową pozycję oraz ma dużo miejsca na nogi, a na liście wyposażenia opcjonalnego znajdują się kufry boczne i centralna skrzynia idealnie wpasowujące się w kontrowersyjną bryłę nadwozia. Za dodatkową opłatą istnieje możliwość zakupu także wyższej szyby z osłonami na dłonie, która doskonale zmniejsza niesprzyjające doznania towarzyszące podróżowaniu w zmiennych warunkach pogodowych. O komfort podróżnych zadba także optymalnie wyciszony układ wydechowy oraz wałek wyrównoważający niwelujący drgania jednostki. Co więcej jednoślady z serii Scarabeo to dopracowane maszyny pod względem konstrukcji i mechaniki, użyto przy ich produkcji wielu podzespołów renomowanych marek. Początkowe wersje o pojemności 150 i 180 cm ³ posiadały niezawodne silniki firmy Rotax, a pierwsze generacje "125-tki" napędzało to samo dwusuwowe serce co sportową serię SR. Końcowe generacje motocykli na którą składają się modele o pojemności od 50 do 500 cm ³ napędzają innowacyjne czterosuwowe jednostki spełniające współczesne normy emisji spalin. Oprócz katalizatorów i elektronicznych czujników składu zanieczyszczonych gazów wyposażone są w nowoczesne systemy wtrysku paliwa. Pod względem estetycznym motocykle z serii Scarabeo wzbudzają skrajne emocje. Poczucie stylu to kwestia indywidualna każdego użytkownika, jednakże nie można zarzucić Włochom złego zaprojektowania lub zmontowania finalnego produktu. Ponadto wyrazy uznania należą sie również za spokojne malowanie, bowiem w dobie agresywnego dizajnu i krzykliwych kolorów stonowana stylistyka jest coraz rzadszym widokiem na naszych drogach. Jak każdy jednoślad Aprilia posiada wady, które równie jak ekscentryczny wygląd są rzadko spotykane w segmencie skuterów. W niektórych wersjach doskwierał brak schowka pod kanapą, a w początkowych generacjach przekrok posiadał przegrodę, która uniemożliwiała transportowanie pakunków pomiędzy nogami. Mimo pewnych niedociągnięć jednoślady z serii Scarabeo to udane środki codziennego transportu oraz ekstrawaganccy towarzysze dalszych podróży, stworzone dla osób, które nie chcą zginąć w tłumie. Świadczy o tym choćby duża popularność w kraju narodzin i innych państwach zachodniej Europy.