Części motocyklowe
Kawasaki Z 1000

W swojej kilkudziesięcioletniej historii model Z 1000 doczekał się trzech odrębnych wcieleń, jednakże niezależnie od roku produkcji cechował się tymi samymi założeniami konstrukcyjnymi. W każdym z nich Kawasaki zawarło najlepsze cechy lekkiego motocykla sportowego pozbawionego owiewek, który w rękach dobrego kierowcy potrafił ośmielić niektóre maszyny klasy SuperSport.

Pierwsza generacja "Z-ki" narodziła się w pod koniec lat 70' ubiegłego wieku, jej podwalin trzeba doszukiwać się w legendarnym modelu Z1, który był odpowiedzią konstruktorów z Akashi na spektakularną Hondę CB 750 Four. Protoplasta przewyższał głównego konkurenta zarówno pod względem pojemności skokowej silnika, jak i zawartymi w jednostce rozwiązaniami. 82 konie mechaniczne produkowane z czterech cylindrów o objętości 903 cm ³ i głowice z dwoma wałkami rozrządu co prawda nie ukróciły sukcesu koncernu z Kubushiki, aczkolwiek dały początek przełomowemu Z 1000. Nowy "golas" Kawasaki o pojemności 1015 cm ³ i mocy 83 KM z marszu określił swoją pozycję, dzięki wygranej w prestiżowych wyścigach AMA Superbike w Stanach Zjednoczonych pokazał konkurencyjnym maszynom że ich miejsce jest w przytorowym padoku. Do 1983 roku w modelu zachodziły liczne zmiany, głównie na płaszczyźnie pojemności i mocy silnika, pod koniec produkcji dysponował "piecem" o kubaturze 1089 cm ³ i sile 108 KM. Niestety wraz ze spadkiem popularności wyżyłowanych czterocylindrówek zakończono produkcję kultowego modelu.

Na swoje odrodzenie Kawasaki Z 1000 musiało czekać 19 lat. Zaprezentowany w 2002 roku dynamiczny naked nawiązywał stylistyką do tuningowych streetfighterów, a jednostka napędowa o mocy prawie 130 KM w zestawieniu z brakiem jakiejkolwiek osłony przed wiatrem zapowiadała naprawdę ekstremalne przeżycia. Sam producent określił motocykl mianem "Hyper Naked Bike", więc przeznaczenie maszyny nie budziło wątpliwości. W niezwykle zwartej, stalowej ramie grzbietowej zainstalowano porządny aluminiowy wahacz, zawieszenie Upside-down o grubych rurach widelca oraz jednostkę napędową i układ hamulcowy z radialnymi zaciskami pochodzącymi z wyczynowego modelu ZX-9R. Silnik o pojemności 953 cm ³ posiadał układ chłodzenia cieczą, cztery zawory na cylinder sterowane za pomocą podwójnego wałka rozrządu i elektroniczny system wtrysku paliwa renomowanej firmy Keihin. Przeniesienie napędu na tylne koło zapewniała precyzyjna sześciostopniowa skrzynia biegów o sportowej charakterystyce, która przykładała się do niebotycznej prędkości maksymalnej, wynoszącej prawie 250 km/h. W stosunku do ZX-9R poprawiono oddawanie mocy i momentu obrotowego w średnim zakresie obrotów, dzięki czemu przyspieszenia stały na równym poziomie z topowymi jednośladami klasy SuperSport. Pojawił się także układ dopalania spalin i trójdrożny katalizator, który dostosowywał nowego Z 1000 do ówczesnych norm emisji szkodliwych gazów. Druga generacja to także gruntownie przerysowany dizajn, jedynie w układzie wydechowym z czterema tłumikami można dostrzec podobieństwo do pierwowzoru. Linia nadwozia opiewa w liczne ostre kształty, dynamiczna stylistyka przedniej lampy i zadarty "zadupek" nie odstają wyglądem od możliwości reszty konstrukcji. Nad pracami projektantów czuwał uznany rysownik ze świata samochodów, który miał na koncie kilka udanych prac- Marc Jordan.

Tak jak poprzednik reinkarnowane Z 1000 przez lata produkcji przechodziło wiele zmian, które nota bene utrzymały ten model na początku listy najszybszych nakedów tej klasy pojemnościowej. Modyfikowano przede wszystkim przełożenia skrzyni biegów, układ zasilania i paliwowy, a także nastawy zawieszeń. Co więcej cały czas aktualizowano pojazd od strony stylistycznej, jak również pod kątem bezpieczeństwa jazdy. Większe tarcze hamulcowe, lepsza aerodynamika i wprowadzony w 2005 roku immobilizer to tylko część przejawów troski o zdrowie użytkowników. Także z tego powodu w jednośladach produkowanych od 2007 roku zostały zmniejszone wibracje pośrednio przenoszone z silnika na motocyklistę, co uzyskano zmieniając punkty mocowania jednostki do dodatkowo lekko przerobionej ramy.

Trzecie wcielenie Z 1000 pojawiło się na rynku w 2010 roku. Pojemność jednostki wzrosła do 1043 cm ³, ponadto w ofercie zaistniała obudowana wersja SX. Produkowany równolegle jednoślad charakteryzował się pełną owiewką z regulowaną ochronną szybą, co znacząco wpłynęło na komfort pokonywania dużych dystansów. Takie rozwiązanie przypadło do gustu fanom szybkiej turystyki, którzy otrzymali niezwykle szybką alternatywę dla ociężałych krążowników. Jeździec wraz z pasażerem przyjmowali bardzo pochyloną pozycję, która z jednej strony była gwarantem niskiego naporu powietrza i zadowalającej ochrony przed niekorzystną pogodą, z drugiej po przejechaniu kilkuset kilometrów najzwyczajniej męczyła.

Jak widać Kawasaki jednym modelem potrafiło zadowolić szerokie grono motocyklistów. Co ważniejsze topowe "golasy" były zaskakująco oszczędne w eksploatacji i trwałe, a mocna jednostka w połączeniu z dopracowanym zawieszeniem i efektywnym układem hamulcowym gwarantowała bezpieczną i bardzo dynamiczną jazdę.