Części motocyklowe
Yamaha SR 125

Od momentu swoich narodzin, a miały one miejsce 1981 roku, Yamaha SR 125 miała spełniać jedno, fundamentalne zadanie. Została stworzona dla szerokiego grona odbiorców, którzy mimo że na co dzień nie pasjonowali się motocyklami, to mieli uzasadnioną potrzebę posiadania własnego jednośladu do sprawnego poruszania się po mieście czy peryferiach. "Narzędzie" z Hamamatsu idealnie się do tego nadawało. Zwarta budowa, archaiczna konstrukcja jednostki napędowej i podwozia oraz niewielki apetyt na paliwo połączony z dobrymi osiągami doskonale sprawdzały się w codziennej eksploatacji. SR to dosadny przykład starej szkoły rzemiosła, kiedy pojazdy tworzono na lata ciężkiej harówki. W latach swojej świetności nie ekscytowała stylistyką, lecz dziś uwodzi swoim klasycznym wyglądem i budzi silne uczucie nostalgii. Przedstawia prosty, użytkowy dizajn, choć nie można jej odmówić uroku.

Gdy był wybierany z pełną świadomością przez zapalonych motocyklistów pokazywał swoją drugą naturę. Oznaczenie SR to skrót od "Single Road", który doskonale oddaje przeznaczenie małolitrażowej Yamahy. W dobie wyżyłowanych dwusuwów dysponujących mocą ponad 40 KM i wyciągających niebotyczne prędkości zbliżające się do bariery 200 km/h, "Japończyk" dawał skrajnie przeciwne doznania. Niewysilony silnik o sile 12 KM pozwalał na niespieszną jazdę w najlepszym stylu, dlatego częściej wybierany był przez dorosłych jeźdźców którzy umieli docenić swawolną manierę napędu. Był definicją Soft Choppera, więc można było się spodziewać nisko umieszczonej kanapy i charakterystycznie wyprofilowanej kierownicy pozwalających na zajęcie iście "kanapowej" pozycji.

Jak na motocykl o tak niskiej cenie dysponował bogatym wyposażeniem. Zamykany wlew paliwa, rozrusznik elektryczny czy kierunkowskazy może nie wywoływały szczególnej euforii wśród motocyklistów, ale jak na jednoślad z początków lat 80' z tej kategorii cenowej można było mówić o ekskluzywnym osprzęcie.

Jednocylindrowa jednostka napędowa o pojemności 124 cm ³ była na tyle udana że stosowano ją w innych modelach japońskiego producenta, np. lekkich funbike'ach z serii TW. W dużej mierze to właśnie dzięki niej seria SR osiągnęła tak duży sukces. Chłodzony powietrzem, dwuzaworowy silnik zasilał klasyczny gaźnik marki Teikei, zaś przeniesienie napędu realizowano za pośrednictwem pięciostopniowej skrzyni biegów o dużej precyzji działania.

Użytkownicy posiadający SR-kę w swoich garażach przez wiele sezonów nie miewali powodów do narzekań i nie zgłaszali notorycznie powtarzających się usterek. Co najwyżej można było usłyszeć pejoratywne przebąkiwania o słabej wydajności przedniego oświetlenia, a "plecaczki" współtowarzyszące na dalszych trasach mogły mieć pretensję do konstruktorów o zbyt krótką kanapę.

W zestawieniu z listą zalet drobne niedoskonałości odchodzą w niepamięć. Doskonałe jak na tę pojemność hamulce (w wersji z tarczowym na przedniej osi), niskie zużycie paliwa, ciekawa prezencja, przyjemna akustyka układu wydechowego i żywotność podzespołów tworzą prawdziwy obraz Yamahy.

W modelu na sezon 1985 zdecydowano poprawić bezpieczeństwo jazdy. Przedni hamulec bębnowy ustąpił miejsca tarczy o średnicy niespełna 270 mm, którą w ryzach trzymał wydajny, dwutłoczkowy zacisk hydrauliczny. Zmiana tylko jednego "hebla" spowodowała taką poprawę skuteczności i na tyle skróciła drogę hamowania, że do końca produkcji pozostano przy tylnym bębnie o średnicy 110 mm.

SR 125 to motocykl, który nie służył do szpanu na bulwarach europejskich miast, od tego były rosnące w popularność mocne dwusuwy (wymagające remontu co sezon, w przeciwieństwie do długowiecznej Yamahy) o wysublimowanej stylistyce. W wielu krajach Azji, gdzie tego typu maszyny pełnią rolę codziennego środka transportu i głównego "narzędzia" przy transporcie rozmaitych ładunków, nie sposób nie zauważyć masowej ilości SR-ek w ciągłej eksploatacji. Przez kilkadziesiąt lat ciężkiej harówki w miejscu swojego stworzenia dały świadectwo trwałości i bezawaryjności, dlatego z poradzeniem sobie z wyzwaniami czyhającymi na naszym kontynencie nie będą miały najmniejszych problemów.

Dla początkujących niemniej istotna była przystępna masa. Po zatankowaniu do pełna 10 litrowego zbiornika paliwa motocykl ważył niewiele ponad 110 kilogramów, co w połączeniu z ergonomiczną pozycją za sterami i szerokiej kierownicy pozwalało sprawnie manewrować przy małych prędkościach. W mieście nieoceniony był krótki rozstaw osi i 10 Nm momentu obrotowego pozwalające na godne przyspieszenia. Yamaha dochodziła do zadowalających 110 km/h, ale dzięki niezwykle elastycznemu silnikowi prędkość przelotowa na poziomie 95-100 km/h z zachowaniem niskich obrotów była jak najbardziej realna.

W 2002 nadszedł koniec niezwykle popularnej i dopracowanej serii SR, którą zstąpiła bardziej nowoczesna linia YBR. Nowy zawodnik na rynku nie przyniósł protoplaście wstydu i jest produkowany do dziś. Kontynuuje zadanie SR w bardzo efektywnym stylu, o czym świadczy bardzo udana konstrukcja wyjściowa, która mimo kilkunastu lat na koncie doczekała się jedynie paru niewielkich modernizacji dopasowujących jednoślad do obowiązujących norm europejskich, zarówno pod względem emisji szkodliwych gazów i hałasu, jak i ogólnie przyjętych nurtów stylistycznych.