Części motocyklowe
Yamaha TT 600

Na przełomie lat 80' i 90' ubiegłego wieku maszyny z serii TT były najbardziej surowymi motocyklami klasy Enduro w ofercie Yamahy. Największa wersja, czyli TT 600, bazowała na bardziej cywilizowanym modelu XT 600, jednakże zmiany jakie w niej wprowadzono zaowocowały niesamowitą dzielnością w każdych warunkach. Solidniejsze zawieszenia z wysokiej półki o większym skoku, modyfikacje jednostki napędowej i niższa masa własna to główne powody , dla których bezkompromisowa "sześćsetka" w ciężkim terenie pod każdym względem deklasowała swojego protoplastę.

Japońskie enduro stworzone do wypraw w najodleglejsze zakątki globu i przeprawy w nieprzewidywalnym off-road'zie nie mogło zostać wyposażone w przypadkowe źródło napędu. Legendarny silnik z XT 600 zyskał status niezawodnej i wytrzymałej jednostki, która przy dość prostej budowie dawała się naprawić podstawowymi narzędziami w polowych warunkach. Jeśli użytkownik dbał o bieżący serwis oparty na markowych częściach, to TT 600 nawet po wielu motogodzinach w błocie i pod dużym obciążeniem odwdzięczało się bezproblemową eksploatacją.

Chłodzony powietrzem "singiel" o pojemności 595 cm³ zasilany był przez klasyczny gaźnik marki Teikei, w jego głowicy pracowały cztery zawory sterowane pojedynczym wałkiem rozrządu, a moc na tylne koło pośrednio przenosiła pięciostopniowa skrzynia biegów. Krótsze przełożenia, lżejsze koło zamachowe i niższa masa spowodowały, że w porównaniu do XT 600 flagowe enduro Yamahy przyspieszało do 100 km/h aż o 1 sekundę krócej. Odbiło się to na prędkości maksymalnej, aczkolwiek wartość 155 km/h spełniała potrzeby większości obieżyświatów i amatorów jazdy w terenie. Także moc 43 KM i moment obrotowy na poziomie 50 Nm nie powodowały rozczarowania ani na utwardzonych szlakach, ani poza nimi. Jednostka napędowa TT 600 posiadała jeszcze jedną istotną zaletę, którą motocyklowi turyści stawiali na równi z bezawaryjnością i wigorem, który okazuje przy każdym ruchu manetki gazu. Niskie spalanie, oscylujące w granicach 4-4,5 l/ 100 kilometrów spowodowało, że nawet na niewielkim, 8 litrowym zbiorniku paliwa zasięg Yamahy był wystarczający, aby na odludziach dojechać do kolejnej stacji na jednym tankowaniu. Dla zniesmaczonych kubaturą baku wiele firm produkowało akcesoryjne zbiorniki o pojemności nawet 22 litrów.

Gdy w 1993 roku włoska fabryka Belgrada przejęła produkcję modelu TT 600 oblicze serii uległo widocznej zmianie, a gama motocykli została podzielona na dwa warianty. Wersja S nadal stroniła od zbędnego wyposażenia (jeden hamulec tarczowy, 6 V instalacja elektryczna, wyłącznie rozrusznik nożny), zaś wersja E została wyposażona m.in w elektryczny rozrusznik. Przyczyniło się to do złagodzenia nieujarzmionego charakteru wyjściowego modelu, aczkolwiek przez akumulator, rozrusznik i większą wiązkę elektryczną masa własna jednośladu wzrosła o aż 4 kilogramy.

W 1998 roku w ofercie producenta pojawiła się zmodernizowana wersja R, która odświeżyła przestarzały wygląd z połowy lat 80'. Wraz z facelifting'iem wprowadzono nowe zawieszenia (przód Paioli, tył Öhlins- oba z pełnym zakresem regulacji), obręcze kół z lekkich stopów aluminium marki Takasago, pełny układ hamulcowy renomowanej firmy Brembo z przewodami w stalowym oplocie, kierownicę Tamaseli z osprzętem Dommino oraz aluminiowy wahacz typu Deltabox. To wszystko sprawiło, że zdolności terenowe TT 600 R przeniosły się na jeszcze wyższy poziom.

Przez coraz bardziej restrykcyjne normy emisji spalin w Europie seria TT w 2005 roku musiała zniknąć z oferty Yamahy. Przestarzała budowa jednostki napędowej (chłodzenie powietrzem i zasilanie gaźnikiem) nie spełniała co raz to nowszych wytycznych, a co gorsza przestała spełniać wymagania rozrastającego się grona motocyklistów. Rolę jaką model TT 600 pełnił w szeregach Yamahy od tego czasu powierzono dwóm motocyklom o skrajnie różnej charakterystyce. Turystyczny aspekt przejęła Yamaha XT 660 Z Tènèrè, która mimo dużo większej masy zyskała równie ogromną popularność co poprzednik i do dziś budzi uznanie wśród globtroterów z całego świata, zaś terenowy- bezkompromisowy model WR 400 F, który dużo większym możliwościom w terenie skutecznie zapełnił lukę po legendarnej serii TT.