Części motocyklowe
Honda VFR 400

VFR 400 to japoński motocykl sportowy produkowany przez Hondę w latach 1986-1994. Został zaprojektowany głównie z myślą o rynku macierzystym, gdzie motocykliści mogli go dosiadać posiadając najniższą z lokalnych kategorii prawa jazdy. Jednoślad eksportowano także do krajów europejskich, w największej ilości do Anglii, Austrii, Francji i Niemczech, jednakże przez wysoką cenę zakupu "400-tka" nie zdobyła dużej popularności na naszym kontynencie. Pod koniec lat 80' w Wielkiej Brytanii kosztowała niespełna 6000 funtów, czyli tyle co sportowe maszyny z królewskiej klasy pojemnościowej i ponad 30% więcej niż bratni model VFR 750.

Model VFR 400 został wprowadzony do oferty na miejsce VF 400, który został wycofany ze sprzedaży przez liczne wady głowicy i rozrządu napędzanego łańcuszkiem. W następcy zastosowano koła zębate, które okazały się bezawaryjnym i trwałym rozwiązaniem. Istotne modernizacje w stosunku do poprzednika nie są jednak jedynym powodem absurdalnej ceny. W małolitrażowym motocyklu klasy Super Sport znajdziemy tyle innowacyjnych rozwiązań, że jego cena wydaje się uzasadniona.

W aluminiowej ramie osadzono nowoczesną, czterocylindrową jednostkę napędową w układzie V o pojemności 399 cm³. Szesnastozaworowa głowica z podwójnym wałkiem rozrządu, hydraulicznie sterowane sprzęgło, sześciostopniowa skrzynia biegów, chłodzenie cieczą i rozrusznik elektryczny to cechy, które nie często można było zobaczyć razem ponad trzy dekady temu w tej klasie pojemnościowej. Czterosuwowy silnik generował moc maksymalną 59 KM przy 12500 obr/min oraz maksymalny moment obrotowy 40 Nm przy aż 14500 obr/min. Tak duże osiągi w jednośladzie o masie własnej nieco ponad 180 kilogramów zapewniały niesamowite przyspieszenia (od 0 do 100 km/h w 5 sekund) oraz imponującą prędkość maksymalną 230 km/h.

Na rynek japoński prędkość maksymalna VFR 400 została ograniczona do 180 km/h, co lokalni motocykliści i nabywcy importowanych egzemplarzy mogli rozwiązać na trzy sposoby. Najtańszym wyborem był demontaż czujnika optycznego umieszczonego wewnątrz prędkościomierza, który odcinał zapłon dwóch cylindrów po zanotowaniu danej prędkości, lub usunięcie zwężek w każdym kanale wylotowym. Droższym sposobem był montaż zmodyfikowanego modułu zapłonowego, który całkowicie uwalniał potencjał jednostki napędowej.

Charakterystyka silnika i możliwości podwozia zachęcały do dynamicznej jazdy, dlatego Honda postanowiła wyposażyć VFR 400 w pojemny, 16 litrowy zbiornik paliwa. Podczas normalnej eksploatacji producent zapewnia zasięg ponad 300 kilometrów na jednym tankowaniu, jednakże opinie użytkowników pokazują, że podczas ostrego traktowania manetki gazu da się go zmniejszyć niemalże dwukrotnie.

Do tak mocnej jednostki napędowej japońscy konstruktorzy musieli skomponować odpowiednie podwozie, dzięki czemu znajdziemy w nim wiele nowoczesnych rozwiązań. W przednim zawieszeniu zainstalowano system Honda TRAC (Torque Reactive Anti-dive Circuit), który zapobiega "nurkowaniu" motocykla podczas hamowania. Ponadto pneumatyczny widelec teleskopowy (w późniejszych latach typu Upside-down) otrzymał czterostopniową regulację tłumienia. W bazowej wersji zastosowano pojedynczy element resorująco-tłumiący oparty na klasycznym, dwustronnym wahaczu wleczonym. Przy budowie drugiej generacji użyto innowacyjnego wahacza Pro-Arm (jednostronnego, zaprojektowanego przez ELF), który jeszcze nigdy dotąd nie znalazł zastosowania w maszynie o tak małej pojemności. Układ hamulcowy składał się z dwóch ,przednich tarcz o średnicy blisko 300 mm i pojedynczej, tylnej tarczy o średnicy 220 mm. Osadzono na nich jeden jednotłoczkowy i dwa czterotłoczkowe zaciski hamulcowe, dlatego niezależnie od prędkości i warunków na drodze skuteczność hamowania była porażająca. Zwieńczeniem doskonałego podwozia były ażurowe felgi z lekkich stopów aluminium o rozmiarze 17 i 18 cali.

Honda VFR 400 to motocykl, który możliwościami jednostki napędowej i rozwiązaniami konstrukcyjnymi wyprzedzał swoje czasy i nie dawał szans konkurencji. Dopełnieniem spektakularnego jednośladu była dynamiczna stylistyka nawiązująca zarówno do większych modeli z serii VFR, jak i torowych maszyn. Często był wykorzystywany do amatorskich i półprofesjonalnych wyścigów klasy Mini Superbike w Stanach Zjednoczonych, gdzie do dziś dzierży miano legendy i jest jednoznacznie kojarzony z ogromnymi osiągami. W 1994 roku został zastąpiony przez model RVF 400, który nie powtórzył sukcesu poprzednika i był produkowany jedynie przez dwa lata.